Różne kalendarze, słoneczny, księżycowy i inne.

Aniostr

Człowiek od początku swego istnienia liczył lata według różnych kalendarzy.
Lato powinno być według kalendarza w lecie a nie w zimie. Gdyby nie korygowano kalendarzy to mielibyśmy na kalendarzu zimę w lecie.
I jak wtedy liczyć lata?
Obojętnie jakie kalendarze były to i tak w końcu trzeba było wszystkie korygować według słońca.
To od słońca zeleży lato a nie od księżyca

Aniostr · Wysłany: Śro 23:59, 01 Mar 2006 Temat postu: Różne kalendarze

Kalendarz

Kalendarz księżycowy, zwany również lunarnym - kalendarz oparty na zmianie faz księżyca (np. od nowiu do nowiu), kontrolowany ruchem gwiazdy łatwej do obserwacji. Znany był wszystkim ludom starożytnym. Konsekwencją stosowania tego kalendarza była pogłębiającą się różnica między czasem mierzonym ruchem Księżyca a czasem mierzonym ruchem Słońca. Większość ludów starożytnych była świadoma tego problemu. Babilończycy używali kalendarza, który składał się z 12 miesięcy liczących na przemian 29 i 30 dni, a więc w sumie 354 dni. Przy takim sposobie odmierzania czasu, po trzech latach brakuje mniej więcej 3 razy 11, czyli 33 dni w stosunku do kalendarza zwrotnikowego. Róznica ta stale wrastała, po prostu dlatego, że rok słoneczny liczy 12 miesięcy księżycowych plus około 11 dni. Aby rozwiązać tę kwestię, każdy miesiąc został przypisany do określonej grupy gwiazd. Kiedy więc jakaś gwiazda nie pojawiła się w danym miesiącu, wtedy władca podejmował decyzję o dodaniu dodatkowego 30. miesiąca.
Natomiast rok w kalendarzu rzymskim miał 366 i pół dnia, a rok księżycowy uzgadniano co pewien czas z rokiem słonecznym przez dodanie miesiąca przestępnego o 22 lub 23 dniach. Kalendarz muzułmański przyjmuje, że jeden rok ma 354 dni, a drugi 355. Dzięki odkryciu astronoma Metona (V w. p.n.e.), który stwierdził, że co 19 lat cykl księżyca się powtarza, można było rozpocząć prace nad unowocześnieniem kalendarza.

Kalendarz słoneczny, zwany również solarnym - kalendarz oparty na cyklu zamian pór roku, związanych z obiegiem Ziemi dookoła Słońca, a który za podstawę bierze rok zwrotnikowy.

Pierwowzorem kalendarza słonecznego był kalendarz egipski, stworzony przez uczonych w starożytnym Egipcie. Dzielił rok złożony na 365 dni, na trzy okresy (po cztery miesiące każdy): porę wylewu (Nilu), porę wysiewu i wzrostu, pora żniw. Miesiące miały 30 dni (360 dni), a pozostałe 5 dni tworzyły tzw. mały miesiąc. Kalendarz egipski kontrolowany był ruchem gwiazdy Syriusz, co pozwoliło regulować niedokładności w obliczaniu lat i miesięcy, wynikające z niedostatków obserwacji astronomicznych.

Kalendarz rzymski - kalendarz księżycowy, według którego początek roku przypadał na 1 marca, stąd wrzesień, październik, listopad, grudzień mają w łacinie i w większości języków europejskich nazwy: September, October, November, December. Miesiąc piąty, czyli Quintilis od 44 r. p.n.e na cześć Juliusz Cezara został nazwany - Julius, a Sextilis - szósty miesiąc od 8 r. p.n.e. na cześć cesarza Oktawiana Augusta przemianowany na Augustus.
W Polsce aż do XVIII w. posługiwano się nazwami łacińskimi miesięcy, np. słynny pamiętnikarz Jan Chryzostom Pasek pod rokiem 1658 pisze: "In decursu Augusti (w ciągu sierpnia) poszliśmy do Daniej na sukurs królowi duńskiemu" (mowa o wyprawie Stefana Czarnieckiego).
Jan Chryzostom Pasek, Pamiętniki, oprac. Aleksander Brückner, Kraków 1928.

Kalendarz juliański - wprowadzony przez Juliusza Cezara w 46 r. p.n.e., a opracowany przy pomocy astronoma z Aleksandrii, Sosigonesa. Kalendarz opierał się na roku słonecznym i liczył 365,5 dni. Różnica między rokiem zwrotnikowym wynosiła ok. 11 minut, co w ciągu 128 lat daje jeden dzień (od 46 r. p.n.e. do 1582 r. n.e. wynosiła już 12 i pół dnia). Zwany był kalendarzem starego stylu. Przewyższał wszystkie wcześniejsze kalendarze księżycowe i został rozpowszechniony w kręgu kultury rzymskiej a potem chrześcijańskiej. W Polsce obowiązywał do 1582 r.

Kalendarz gregoriański - ogłoszony w 1582 r. przez papieża Grzegorza XIII, zwany był kalendarzem nowego stylu. Wprowadzał niewielką poprawkę do kalendarza juliańskiego, polegającą na opuszczaniu dni przestępnych w pewnych określonych latach. Kalendarz ten został wprowadzony najpierw w krajach katolickich, później (XVIII w.) w krajach protestanckich, w Japonii w 1873 r., w Turcji - 1917, w Rosji Radzieckiej w 1918 r.

Datowanie

Datowanie - opatrywać datą; oznaczać czas i miejsce; ustalać, zapisywać datę jakiegoś faktu, czas powstania, istnienia itp.

Na przestrzeni dziejów, począwszy od starożytności można wyodrębnić różne style datowania:

Egipcjanie zapisywali datę podając najpierw rok panowania króla (faraona), później miesiąc odpowiedniej pory roku i dzień: rok IX Dżeserkare Amenofisa (Amenhotepa) (I), miesiąc trzeci pory ciepłej (Epifi), dzień 9 (15 czerwca naszego kalendarza).

Grecy i Rzymianie ustalali datę według określonych urzędników, kapłanów czy kapłanek, zmieniających się co roku, a ich imionami nazywano dany rok, np:
w Atenach - był nim archont ("za archontatu ..." lub "kiedy archontem był..."),
w Sparcie - efor,
w Argos - kapłanki bogini Hery.

W starożytnym Rzymie najbardziej rozpowszechnionym stylem datowania był styl według imion konsulów sprawujących swoją funkcję w danym roku, np.:
"Marco Messala Marco Pisone consulibus" - "za konsulatu Marka Messali i Marka Pizona".

W średniowiecznej Europie, jak również poza nią, liczono czas według lata panowania cesarzy, królów lub pontyfikatu papieży.

Era - system ustalania roku pierwszego.
W historii znamy różne ery, które nie były stosowane jednolicie.

Era olimpiad - od przypuszczalnej daty pierwszych igrzysk olimpijskich, lipca 776 p.n.e. - stosowali ją starożytni Grecy, przyjmując czteroletni cykl między olimpiadami.

Era od założenia Rzymu - od mitycznej daty - 753 p.n.e. "Ab Urbe condita"

Era żydowska - od hipotetycznej daty stworzenia świata, czyli według tradycji od 3760 r. p.n.e.

Era chrześcijańska - od narodzenia Chrystusa, zwana erą dionizyjską od Dionizego Małego, uczonego mnicha żyjącego w VI w. Służyła do rachuby lat naszej ery, czyli po narodzinach Chrystusa , a od końca XVIII w. zaczęto według niej liczyć również lata przed naszą erą, czyli przed narodzinami Chrystusa. Przy czym nie uwzględniono faktu, iż przy takim systemie musi być rok "0".

Spójrzcie na oś czas:

Po roku 1 p.n.e. następuje 1 r. n.e. Lata przed narodzinami Chrystusa liczymy od końca, podobnie jak stulecia p.n.e. Stąd datę śmierci Juliusza Cezara (44 r. p.n.e.) od zniszczenia Pompei przez Wezuwiusza (79 r. n.e.) dzieli okres 122 lat (122 = 79 - (- 44) -1), a nie 123 lat (123 = 79 - (- 44)). Taki więc, jeśli będziesz chciał ustalić , ile lat upłynęło od określonego roku p.n.e. do określonego roku n.e., to od wyniku zwykłego odejmij "1". Gdy natomiast będziesz chciał ustalić, w którym roku naszej ery minie 2500 rocznica bitwy pod Termopilami (480 r. p.n.e.), to do wyniku będziesz musiał dodać "1": (- 480 + 2500) + 1= 2021. Odpowiedź brzmi - w 2021 roku.

Stulecia p.n.e i n.e. obliczamy podobnie:
480 r. p.n.e. 4 + 1= 5 (V wiek)
1795 r. n.e. 17 + 1 = 18 (XVIII w. n.e.)

Wiek - okres stu lat, stulecie.

Tysiąclecie - okres tysiąca lat, milenium od łac. millenium - mille tysiąc i annus - rok.

Zajrzyj teraz koniecznie do Edukuriera, by poznać hipotezę archeologa Aleksandara Durmana dotyczącą datowania kalendarza z Vinkovci!

Opracowała: Dorota Nawalany

[link widoczny dla zalogowanych]

Jona

Anowi

Natomiast kalendarz stworzony przez Słowo Boga wygląda następująco:

===============
wieczór
----------------------zach. Słońca
północ
----------------------wsch. Słońca
ranek
===============
wieczór
itd